W dużym uproszczeniu: na odwróceniu kolejności. W domu się uczymy, a w szkole ćwiczymy. Uczniowie przed każdą lekcją zapoznają się z materiałami wskazanymi przez nauczyciela (filmiki, teksty źródłowe, ilustracje, mapy itp.). Podczas lekcji mogą zdobytą wcześniej wiedzę pogłębiać i utrwalać, wykonując różne ćwiczenia, czy dyskutując na dany temat.
Dzięki tej metodzie każdy uczeń może uczyć się w swoim tempie, a treści lekcji może odtwarzać dowolną ilość razy. Nauczyciel podczas lekcji, zamiast prowadzić wykład, poświęca czas na tłumaczenie niezrozumiałych przez uczniów zagadnień, wprowadza aktywne metody i ćwiczenia służące utrwaleniu wiedzy oraz wspólnie z uczniami znajduje dla niej nowe konteksty.
W ramach tradycyjnej (nieodwróconej) edukacji założenie jest takie, że uczniowie poznają nową porcję wiedzy wspólnie z nauczycielem. Następnie – jeszcze podczas lekcji i później w domu – wykonują ćwiczenia w celu jej utrwalenia i pogłębienia. Taka organizacja procesu dydaktycznego byłaby jak najbardziej skuteczna przy założeniu, że każdy uczeń jest w stanie zachować koncentrację i zrozumieć zagadnienie omawiane przez nauczyciela na tym samym poziomie. Jednak to, jak każdy z nas się uczy, jest trochę bardziej skomplikowane. W grę wchodzą tu takie kwestie jak motywacja, koncentracja, zaangażowanie, różne style i tempo uczenia się, a także odpowiedzialność za własną naukę, które u różnych uczniów są na różnych poziomach.
Metoda odwróconej klasy pomaga rozwiązać niektóre z problemów związanych z niedopasowaniem szkolnej edukacji do indywidualnych potrzeb uczniów.
A zatem metoda odwróconej klasy sprzyja większemu spersonalizowaniu nauki, pomaga uczniom poznać ich preferencje dotyczące tego kiedy i jak się uczyć, a przez to wzmacnia w uczniach poczucie sprawczości. Jak pokazują przykłady szkół, które wprowadziły odwróconą edukację, metoda przekłada się na większe zaangażowanie uczniów i lepsze efekty edukacyjne.
Metoda odwróconej klasy nie sprawdzi się we wszystkich klasach i na wszystkich lekcjach. Zadaniem nauczyciela jest zorientowanie się, czy przynosi ona pożądany efekt. Nie wszystkim uczniom ten typ edukacji będzie odpowiadał. Z opinii nauczycieli wynika, że metoda bywa problematyczna podczas niektórych lekcji, np. matematyki. Materiał jest często zbyt trudny do samodzielnego zrozumienia i wymaga obecności nauczyciela podczas jego wprowadzania.
Metoda upowszechniła się dzięki coraz szerszemu wykorzystaniu narzędzi do tworzenia własnych materiałów edukacyjnych oraz powszechnemu dostępowi do informacji. Z dnia na dzień rośnie liczba atrakcyjnych źródeł, które są do dyspozycji nauczycieli. Niektóre przybierają bardzo uporządkowaną formę portali edukacyjnych, jak Akademia Khana. Ponadto powstają narzędzia przystosowane do wymogów edukacyjnych, które ułatwiają komunikację z klasą za pomoca internetu.
Dzięki aplikacjom takim jak Google Classroom, czy LearningApps, wymiana materiałów pomiędzy uczniami a nauczycielem jest bardzo prosta i przejrzysta.
Na uwagę zasługuje też fakt, że coraz więcej nauczycieli potrafi samodzielnie sprawnie remiksować różne źródła informacji, by tworzyć pakiety wiedzy w jak największym stopniu dopasowane do potrzeb edukacyjnych ucznia. Jednym z nich jest nasz nauczyciel historii, geografii i WOS – Bartłomiej Janicki, który tworzy własne multimedialne materiały edukacyjne. Podczas jednej z ostatnich lekcji uczniowie, po wcześniejszym zapoznaniu się z treściami lekcji o renesansie, mieli za zadanie własnymi ciałami odtworzyć najbardziej znane obrazy tej epoki. Ta metoda na pewno spodobała się wszystkim klasowym kinestetykom, którzy, aby myśleć, potrzebują się ruszać. W ten sposób podczas lekcji nauczyciel zyskał czas na wprowadzenie aktywnych metod dopasowanych do wielu stylów uczenia się.
